Zielnik Syreniusza z roku 1611 rozróżniał chleby: Królewski albo Pański, najlepszy pszenny; miejski, albo kupiecki, ze średniej mąki ( nieco z otrębami); pospolity,z mąki z gruba pytlowanej; grysowy, chłopski, ze zboża niemal szrotowanego, z mąki nader grubej, otrębiastej; borys, u Rusi i Litwy po wsiach, ze zboża zmieszanego. Borowi ludzie czasu głodu chlebem z żołędzi, wrzosu, kory dębowej itp. głód oszukują. W istocie Borys-Chleb nazwany od obu świętych braci, Borysa i Hleba, synów Włodzimierza W. ,
zamordowanych przez Świętopełka. Chleb dostał się od Gotów do kuchni słowiańskiej; wyprzedziły je wszelakie kasze, lemieszki- prażuchy z maki hreczanej, podpłomyki, pieczone w popiele placki ( bez drożdży) prażmo, ( kłosy niezupełnie źrzałe, suszone i i wykruszane rękami).
Przy wszystkich obrzędach odgrywał chleb, pieczony w różnych formach, znaczną rolę: kołacz w Polsce, korowaj na Rusi, przy weselach, ( Od kształtu, jaki naśladuje: koła i krowy); na zapusty pieczono pączki ( pampuchy) chrust, baby wielkanocne, mazurki.
O poszanowaniu chleba świadczy powszechnym zwyczajem, jeśli chleb przypadkiem upadnie, podnosi się go i całuje, bo on święty; wobec świętego chleba Rusin nieprzystojnego słowa nie używał.
Ucztę pogrzebową, niegdyś strawą, od XVI w. stypą ( z łąciny średniowiecznej) nazywaną zwano też chlebem żałosnym.
Chleb z owsa z czasów głodu, a chleb żytni powszechnie był używany.
Encyklopedia Staropolska Aleksandra BrUcknera
